De wet geeft in Nederland slechts één grond voor echtscheiding: de duurzame ontwrichting. Deze periode in het huwelijk is door de partijen meestal moeilijk te omschrijven. De kinderen gaan hun mening geven over de thuissituatie. Er wordt vaak gezegd dat het door de jaren erin is geslopen en “ de koek is op ”. Er zijn teveel negatieve herinneringen, emoties, aannames en een moeizame communicatie die het huwelijk als slecht waarderen. Het scheidingsteken in deze fase is dat er altijd en (on) bewust een verschillende betekenis of uitleg wordt gegeven over een gebeurtenis.

Een voorbeeld. De man zit met problemen op zijn werk en verwacht er thuis over te kunnen praten. De vrouw zit de hele dag thuis met lastige kinderen en wil hier met de man over praten.

De man: “ Mijn vrouw luistert niet naar mijn problemen.”
De vrouw: “ Als hij thuis komt wil hij niet praten over de kinderen, maar alleen over zijn werk. Het zijn toch ook zijn kinderen! ”

Bovenstaand voorbeeld geeft aan dat er niet goed wordt gecommuniceerd. Geen van de partijen kan zijn verhaal kwijt en wil het daarom ook niet aanhoren van de andere partij. De periode van duurzame ontwrichting houdt vaak een verarming van de relatie in en een groot verschil in de uitleg van gebeurtenissen. Partijen kunnen en willen niet meer communiceren over hun emoties. Er wordt steeds meer gekeken naar andere relaties die  schijnbaar wel goed zijn.